Het is nu ruim een uur later. Shaina alarmeert weer. Ik meet een 8.1!
Het moet niet gekker worden; Shaina gaat me nu ook al vertellen wanneer het tijd wordt voor mijn bolus!
Als ik omhoog dreig te gaan alarmeert ze rond de 9. Ze is er nu dus zo vroeg bij..........zo bijzonder.
Wat ben ik blij met haar!
vrijdag 28 oktober 2011
Alwéér geen hypo......
De titel is een beetje misleidend, ik zit echt niet op een hypo te wachten, in tegendeel, lees maar:
Wauw....... opnieuw sta ik hier weer versteld van Shaina. Voor de lunch kreeg ik al een seintje dat ik aan het zakken was; 5.8. Normaal gesproken is dit een erg mooie waarde, maar als ik wordt gewaarschuwd door Shaina, wéét ik daardoor dat ik aan het zakken ben en dat ik dan wat moet eten (en snel ook) om niet in een hypo te raken. Deze keer was dat dus net voor het eten, kwam in die zin mooi uit, er hoefde dus niets extra's bij in, alleen NU aan tafel. De bolus die ik normaal voor of tijdens het eten geef stelde ik dan ook uit tot na het eten. Een half uurtje na het eten, eigenlijk toen ik net wilde bolussen alarmeerde Shaina wéér. Mijn metertje gaf een 4.9 aan. Wauw!!!! Die bolus stellen we dus nog maar even uit, als ik dat nu doe schiet ik echt in een hypo.
Hoe bijzonder is het dat je eerst wordt gewaarschuwd dat je bloedsuiker snel zakt, na het eten nóg eens wordt gewaarschuwd om niet te bolussen? Geeft maar weer eens aan hoe bijzonder Shaina is, hoe bijzonder haar opleiding en hoe bijzonder mooi het resultaat van de expertise van Stichting Paqo. Nancy, dank je wel; jij verdiend nu eigenlijk ook een dikke beloning (wil je hem delen met Shaina?).
De afgelopen tijd heb ik al vaak mogen ervaren hoe makkelijk Shaina's alarmen integreren met mijn dagelijks leven. Natuurlijk word ik dagelijks geconfronteerd met mijn diabetes en de schommelende bloedsuikers. Maar de manier waarop Shaina dat laat merken is zoveel fijner dan de piepjes en (valse) alarmen van de sensor. Ik raak niet gestresst van de geluiden van andere honden, vraag me niet af of het voor mij is, Shaina's alarmen storen me niet. Hoe anders was dat met de sensor? Je kent vast wel de piepjes bij de Media Markt, de piepjes als de vaatwasser uit gaat, of de magnetron. Als die piepjes deden mij tijdens het dragen van de sensor even op de ontvanger kijken. Toch even zeker weten dat die "piepjes" niet van de sensor waren. Nee da's lekker leven, heel ontspannen (NOT!).
Natuurlijk vestigt Shaina wel de aandacht op zich, natuurlijk word ik dan wel eens aangesproken, natuurlijk maakt het diabetes zichtbaar, maar dat is echt peanuts bij de stress die ik heb ervaren met de sensor. Bovendien was de sensor ook niet zo onzichtbaar als je in eerste instantie denkt. Zeker met de soms warme dagen hier in Nederland, als je een t-shirt draagt, is de sensor ook zichtbaar. Ook dat levert starende blikken op, en wat te denken van de alarmen? 'T is dat we hier in een land leven waar weinig terreurdreiging is, anders had ik met het dragen van de sensor vast vaak voor paniek gezorgd ;)
Voor Shaina is het allemaal ook oké. Als ik haar hulphonddek pak, komt ze blij naar me toe; joepie waar gaan we heen?Ze vind het leuk om samen op stap te gaan. Gisteren in het ziekenhuis (bij rare geurtjes en een gladde vloer) vond het ook leuk. Even laten weten wat de bedoeling was en de dame in kwestie lag een half uur rustig naast bij tijdens mijn afspraak. Heel relaxed. Ook mijn internist is overtuigd van de meerwaarde die Shaina (en in het verleden Shendor) voor mij met mijn schommelende waardes en het niet aanvoelen van mijn hypo's en hypers hebben, boven de sensor.
Shaina heeft een prima hondenleven, voldoende tijd om lekker "hond" te zijn. Ze krijgt alleen wat vaker dan een gemiddelde hond een lading waardering en liefde gepaard met een knuffel over zich heen. Maar gezien haar lieve, spontane, vrolijke en niet-nuffige en niet-arrogante karakter, lijkt me dat geen probleem.........
Ik word weer helemaal blij als ik over Shaina en mij als team zit te tikken. Ik ga nog even heerlijk genieten van deze mooie, bijzondere dag, met een smile op mijn gezicht, zonder hypo!
Wauw....... opnieuw sta ik hier weer versteld van Shaina. Voor de lunch kreeg ik al een seintje dat ik aan het zakken was; 5.8. Normaal gesproken is dit een erg mooie waarde, maar als ik wordt gewaarschuwd door Shaina, wéét ik daardoor dat ik aan het zakken ben en dat ik dan wat moet eten (en snel ook) om niet in een hypo te raken. Deze keer was dat dus net voor het eten, kwam in die zin mooi uit, er hoefde dus niets extra's bij in, alleen NU aan tafel. De bolus die ik normaal voor of tijdens het eten geef stelde ik dan ook uit tot na het eten. Een half uurtje na het eten, eigenlijk toen ik net wilde bolussen alarmeerde Shaina wéér. Mijn metertje gaf een 4.9 aan. Wauw!!!! Die bolus stellen we dus nog maar even uit, als ik dat nu doe schiet ik echt in een hypo.
Hoe bijzonder is het dat je eerst wordt gewaarschuwd dat je bloedsuiker snel zakt, na het eten nóg eens wordt gewaarschuwd om niet te bolussen? Geeft maar weer eens aan hoe bijzonder Shaina is, hoe bijzonder haar opleiding en hoe bijzonder mooi het resultaat van de expertise van Stichting Paqo. Nancy, dank je wel; jij verdiend nu eigenlijk ook een dikke beloning (wil je hem delen met Shaina?).
De afgelopen tijd heb ik al vaak mogen ervaren hoe makkelijk Shaina's alarmen integreren met mijn dagelijks leven. Natuurlijk word ik dagelijks geconfronteerd met mijn diabetes en de schommelende bloedsuikers. Maar de manier waarop Shaina dat laat merken is zoveel fijner dan de piepjes en (valse) alarmen van de sensor. Ik raak niet gestresst van de geluiden van andere honden, vraag me niet af of het voor mij is, Shaina's alarmen storen me niet. Hoe anders was dat met de sensor? Je kent vast wel de piepjes bij de Media Markt, de piepjes als de vaatwasser uit gaat, of de magnetron. Als die piepjes deden mij tijdens het dragen van de sensor even op de ontvanger kijken. Toch even zeker weten dat die "piepjes" niet van de sensor waren. Nee da's lekker leven, heel ontspannen (NOT!).
Natuurlijk vestigt Shaina wel de aandacht op zich, natuurlijk word ik dan wel eens aangesproken, natuurlijk maakt het diabetes zichtbaar, maar dat is echt peanuts bij de stress die ik heb ervaren met de sensor. Bovendien was de sensor ook niet zo onzichtbaar als je in eerste instantie denkt. Zeker met de soms warme dagen hier in Nederland, als je een t-shirt draagt, is de sensor ook zichtbaar. Ook dat levert starende blikken op, en wat te denken van de alarmen? 'T is dat we hier in een land leven waar weinig terreurdreiging is, anders had ik met het dragen van de sensor vast vaak voor paniek gezorgd ;)
Voor Shaina is het allemaal ook oké. Als ik haar hulphonddek pak, komt ze blij naar me toe; joepie waar gaan we heen?Ze vind het leuk om samen op stap te gaan. Gisteren in het ziekenhuis (bij rare geurtjes en een gladde vloer) vond het ook leuk. Even laten weten wat de bedoeling was en de dame in kwestie lag een half uur rustig naast bij tijdens mijn afspraak. Heel relaxed. Ook mijn internist is overtuigd van de meerwaarde die Shaina (en in het verleden Shendor) voor mij met mijn schommelende waardes en het niet aanvoelen van mijn hypo's en hypers hebben, boven de sensor.
Shaina heeft een prima hondenleven, voldoende tijd om lekker "hond" te zijn. Ze krijgt alleen wat vaker dan een gemiddelde hond een lading waardering en liefde gepaard met een knuffel over zich heen. Maar gezien haar lieve, spontane, vrolijke en niet-nuffige en niet-arrogante karakter, lijkt me dat geen probleem.........
Ik word weer helemaal blij als ik over Shaina en mij als team zit te tikken. Ik ga nog even heerlijk genieten van deze mooie, bijzondere dag, met een smile op mijn gezicht, zonder hypo!
vrijdag 7 oktober 2011
Nog een andere manier van alarmeren.
Shaina verwijst mijn dalende bloedsuikers met een aantal tikken met haar neus tegen mijn hand. De hoge waardes geeft ze aan door tegen me op te staan. Maar nu hebben we er nog een om mij duidelijk te maken dat het niet goed is.
Ik liet haar gisteren uit, maar al na 10 meter buiten onze tuin ging ze zitten. Eerst dacht ik nog dat ze zich had verstapt of ergens in was getrapt, maar Shaina wilde niet meer vooruit. Ze bleef zitten en bleef me aankijken. Hmmmmzzzzzzz....... is dit een manier om me aan te geven dat het niet goed zit met mijn bloedsuiker? Pas toen ik haar vroeg of ik moest meten stond ze op en liep voor me uit naar huis. Thuisgekomen natuurlijk meten; ik zat op 9! Wauw!
Ook bijzonder als mijn man haar 's avonds uitlaat. Ze geeft me dan nog even een "dubbelcheck". Als het niet goed is met mijn bloedsuikers weigert ze om mee te gaan. Die momenten is ze echt haarscherp; alles stabiel tussen de 5.5 en 8.5 is oké, maar daarbuiten of snel dalend of stijgend is genoeg om haar laatste rondje van de dag uit te stellen. Pas als ik heb gemeten gaat ze mee, al is het dan met tegenzin.
Wat een kanjer!
Deze wil ik nog even delen; Shaina op een strandje in Frankrijk.
Shaina die me in een havenstadje alarmeert. Moet een bijzonder gezicht zijn geweest voor de fransozen die geen Nederlands kunnen lezen (Grinnnn.... ook voor degene die wél Nederlands kunnen lezen zal het bijzonder zijn geweest). Maar voor ons is het al zó "gewoon".
Ik liet haar gisteren uit, maar al na 10 meter buiten onze tuin ging ze zitten. Eerst dacht ik nog dat ze zich had verstapt of ergens in was getrapt, maar Shaina wilde niet meer vooruit. Ze bleef zitten en bleef me aankijken. Hmmmmzzzzzzz....... is dit een manier om me aan te geven dat het niet goed zit met mijn bloedsuiker? Pas toen ik haar vroeg of ik moest meten stond ze op en liep voor me uit naar huis. Thuisgekomen natuurlijk meten; ik zat op 9! Wauw!
Ook bijzonder als mijn man haar 's avonds uitlaat. Ze geeft me dan nog even een "dubbelcheck". Als het niet goed is met mijn bloedsuikers weigert ze om mee te gaan. Die momenten is ze echt haarscherp; alles stabiel tussen de 5.5 en 8.5 is oké, maar daarbuiten of snel dalend of stijgend is genoeg om haar laatste rondje van de dag uit te stellen. Pas als ik heb gemeten gaat ze mee, al is het dan met tegenzin.
Wat een kanjer!
Abonneren op:
Posts (Atom)