Nog een mooi moment waaruit maar weer eens blijkt hoe makkelijk een goede diabetes hulphond integreert in de dagelijkse praktijk.
Mijn dochter had een viering op school. Groep 3 t/m 5 lieten trots aan de ouders zien waar ze de afgelopen tijd mee bezig zijn geweest en wat ze hebben geleerd.
Samen met mijn jongste op en Shaina naast de fiets op weg naar school. Shaina ging mee onder dek, want voor de kinderen is het heel duidelijk dat als Shaina haar "jas" aanheeft ze niet geaaid mag worden, want dan let ze op mij. Soms is dat toch nog wel lastig, want ze heeft natuurlijk echt een knuffel-uiterlijk, maar zo mooi om te ervaren dat het voor kinderen heel duidelijk is.
Een beetje onwennig zat Shaina de eerste vijf minuten in de speelzaal, die langzaam volliep met trotse ouders en grootouders. Het was een gezellige drukke boel. Shaina ging naast me liggen en bekeek alles maar eens goed. Het was een erg leuke middag, met veel muziek, applaus en stralende kinderen. Shaina vond alles best en bleef relaxed bij me liggen. Tot ze opeens omstond en me op een heel bekende manier aantikte. Even meten en jawel; een 8.9! Ik ben zo trots op Shaina, in een drukke en vreemde omgeving zo relaxed zijn en toch zo scherp op mij letten! Haar alarm viel niemand op, het meten van mijn bloedsuiker viel alleen de moeder naast me op. Even een kleine bolus (want ondertussen wéét ik dat ik bij deze waarde én een alarm van Shaina omhoog ga) en weer volop genieten van alle kinderen, in het bijzonder van mijn meisje!
Na afloop viel het sommige ouders pas op dat Shaina ook mee was. Geweldig hoe ik zo subtiel, zonder irritante en opvallende piepjes wordt gewaarschuwd voor een dreigende hyper. Shaina gaat gewoon waar ik ga, zonder dat het een belasting is. Het is een verrijking!
vrijdag 4 november 2011
donderdag 3 november 2011
Nieuwsflits; beveiliger neemt taak diabetes hulphond over
Zucht.......
Nog nooit ben ik in het ziekenhuis aangesproken op het feit dat mijn diabetes hulphond me in de gaten houdt tijdens bezoekjes aan de specialist. Tot eergisteren. Op weg naar mijn afspraak met een specialist (ondanks de drukte in de stad mooi op tijd.......) worden Shaina en ik tegengehouden door een beveiliger van het ziekenhuis. Niet omdat de meneer in beveiligersuniform wilde weten wat voor een hulphond het was, of dat Shaina een doodle of een poedel is, nee.... Van de meneer mochten we niet het ziekenhuis verder in, totdat de afdeling waar ik moest zijn kenbaar had gemaakt dat we welkom waren (...............).
Dit protocol was helaas slechts alleen bij deze beveiliger bekend, want we hebben een kwartier moeten wachten. In dat kwartier zijn er diverse telefoontjes gepleegd. Daar sta je dan. De minuten glijden voorbij en alle tijdwinst die ik had gehad door de echte drukte in de stad te vermijden verdampte als sneeuw voor de zon. Sterker nog, deze keer zou ik veel te laat op mijn afspraak verschijnen (oké, vaak is het andersom, maar ik voel me niet prettig als ik te laat kom). Gelukkig kon ik dat gevoel wat wegstoppen door de beveiliger met zijn protocol de schuld te geven. Terwijl hij een andere beveiliger liet bellen, bleef hij bij ons staan (stel je voor dat die mevrouw met hond er vandoor zou gaan). Hij vertelde dat er wel eens mensen waren die bijvoorbeeld met een chiwawa op de arm het ziekenhuis inliepen. Duh..... wat een vergelijking (tenzij de chiwawa een hulphond is natuurlijk, herkenbaar aan zijn dekje). Shaina loopt netjes onder dek, ik heb haar hulphond id-pas bij me, voor iedereen is het duidelijk dat ze een hulphond is......... Haar eerste taak is echt niet om me gezelschap te houden. Heb dat de beste man ook uitgelegd. Hij wilde niet luisteren, want hij zat met zijn hoofd bij het protocol. Na een kwartier wisten we allemaal wat ik al veel eerder wist, maar helemaal niet bij stil had gestaan; ik én Shaina waren welkom op de poli van de specialist. We mochten doorlopen, maar de volgende keer moest de sevretaresse van de afdeling of poli wel eerst aan de beveiliging melden dat er een hulphond welkom was om samen met mij een arts of afdeling te bezoeken.
De irritatie bleef hangen en ik besloot om navraag te doen, melding te maken of een klacht neer te leggen dat het protocol niet werkt en dat het de omgedraaide wereld is. De mevrouw die ik aan de telefoon had vond het ook wel erg bijzonder, maar verzocht me om mijn verhaal digitaal in te dienen. Braaf gedaan. En vanmiddag belde er iemand van de beveiliging of iemand die er over ging me op. Helaas werd er niets rechtgezet of gezocht naar een oplossing. De enige oplossing die er kwam was dat elke keer als ik in het ziekenhuis ben met hond dat van te voren kenbaar gemaakt moet worden aan de beveiliging door de afdeling of de specialist. Want een hond is niet hygiënisch en zou op grond daarvan kunnen worden geweigerd. Hellup! Ik betreed alleen een spreekkamer in een ziekenhuis dat bol staat van bacteriën en virussen ! Ik neem Shaina echt niet mee een operatiekamer op! (In Rijnstate Zevenaar hebben ze al moeite met een huisvlieg, dus daar kan ik me iets bij voorstellen). Op de plekken waar Shaina mee naar toe gaat, kan iedereen komen, met of zonder infecties of rare ziekten...... Mijn hele riedel over de rechten en plichten van hulphonden enz enz. enz. hielpen niet, want protocol is protocol en de veiligheid van patiënten staat voorop (?..........). Het enige dat we bereikt hebben voor mijn geduld en hum op waren was dat er (ook door een jurist) nog eens naar het protocol wordt gekeken en dat er wordt gekeken of het werkbaarder kan worden gemaakt. Alleen kon hij niet beloven op welke termijn.............
De meneer wist mij ook nog te vertellen dat als Shaina niet welkom was, ik Shaina af zou mogen leggen (wat een nare woorden) in het beveiligingshok, met een bakje water. Dan kon een beveiliger mij "escorteren" naar de wachtkamer. Die zou dan dus haar taak overnemen. Goed nieuws dus; er lopen getrainde beveiligers rond die je bloedsuikers in de gaten houden! Ik zou zeggen; bel het journaal, dit is een wereldprimeur!
Zal vast deel 1 achter de titel zetten, want dit wordt vervolgd. En nu ga ik me er niet meer druk over maken, anders moet Shaina (of de beveiliger i.o. aan het werk). Hyperdepiep!
Nog nooit ben ik in het ziekenhuis aangesproken op het feit dat mijn diabetes hulphond me in de gaten houdt tijdens bezoekjes aan de specialist. Tot eergisteren. Op weg naar mijn afspraak met een specialist (ondanks de drukte in de stad mooi op tijd.......) worden Shaina en ik tegengehouden door een beveiliger van het ziekenhuis. Niet omdat de meneer in beveiligersuniform wilde weten wat voor een hulphond het was, of dat Shaina een doodle of een poedel is, nee.... Van de meneer mochten we niet het ziekenhuis verder in, totdat de afdeling waar ik moest zijn kenbaar had gemaakt dat we welkom waren (...............).
Dit protocol was helaas slechts alleen bij deze beveiliger bekend, want we hebben een kwartier moeten wachten. In dat kwartier zijn er diverse telefoontjes gepleegd. Daar sta je dan. De minuten glijden voorbij en alle tijdwinst die ik had gehad door de echte drukte in de stad te vermijden verdampte als sneeuw voor de zon. Sterker nog, deze keer zou ik veel te laat op mijn afspraak verschijnen (oké, vaak is het andersom, maar ik voel me niet prettig als ik te laat kom). Gelukkig kon ik dat gevoel wat wegstoppen door de beveiliger met zijn protocol de schuld te geven. Terwijl hij een andere beveiliger liet bellen, bleef hij bij ons staan (stel je voor dat die mevrouw met hond er vandoor zou gaan). Hij vertelde dat er wel eens mensen waren die bijvoorbeeld met een chiwawa op de arm het ziekenhuis inliepen. Duh..... wat een vergelijking (tenzij de chiwawa een hulphond is natuurlijk, herkenbaar aan zijn dekje). Shaina loopt netjes onder dek, ik heb haar hulphond id-pas bij me, voor iedereen is het duidelijk dat ze een hulphond is......... Haar eerste taak is echt niet om me gezelschap te houden. Heb dat de beste man ook uitgelegd. Hij wilde niet luisteren, want hij zat met zijn hoofd bij het protocol. Na een kwartier wisten we allemaal wat ik al veel eerder wist, maar helemaal niet bij stil had gestaan; ik én Shaina waren welkom op de poli van de specialist. We mochten doorlopen, maar de volgende keer moest de sevretaresse van de afdeling of poli wel eerst aan de beveiliging melden dat er een hulphond welkom was om samen met mij een arts of afdeling te bezoeken.
De irritatie bleef hangen en ik besloot om navraag te doen, melding te maken of een klacht neer te leggen dat het protocol niet werkt en dat het de omgedraaide wereld is. De mevrouw die ik aan de telefoon had vond het ook wel erg bijzonder, maar verzocht me om mijn verhaal digitaal in te dienen. Braaf gedaan. En vanmiddag belde er iemand van de beveiliging of iemand die er over ging me op. Helaas werd er niets rechtgezet of gezocht naar een oplossing. De enige oplossing die er kwam was dat elke keer als ik in het ziekenhuis ben met hond dat van te voren kenbaar gemaakt moet worden aan de beveiliging door de afdeling of de specialist. Want een hond is niet hygiënisch en zou op grond daarvan kunnen worden geweigerd. Hellup! Ik betreed alleen een spreekkamer in een ziekenhuis dat bol staat van bacteriën en virussen ! Ik neem Shaina echt niet mee een operatiekamer op! (In Rijnstate Zevenaar hebben ze al moeite met een huisvlieg, dus daar kan ik me iets bij voorstellen). Op de plekken waar Shaina mee naar toe gaat, kan iedereen komen, met of zonder infecties of rare ziekten...... Mijn hele riedel over de rechten en plichten van hulphonden enz enz. enz. hielpen niet, want protocol is protocol en de veiligheid van patiënten staat voorop (?..........). Het enige dat we bereikt hebben voor mijn geduld en hum op waren was dat er (ook door een jurist) nog eens naar het protocol wordt gekeken en dat er wordt gekeken of het werkbaarder kan worden gemaakt. Alleen kon hij niet beloven op welke termijn.............
De meneer wist mij ook nog te vertellen dat als Shaina niet welkom was, ik Shaina af zou mogen leggen (wat een nare woorden) in het beveiligingshok, met een bakje water. Dan kon een beveiliger mij "escorteren" naar de wachtkamer. Die zou dan dus haar taak overnemen. Goed nieuws dus; er lopen getrainde beveiligers rond die je bloedsuikers in de gaten houden! Ik zou zeggen; bel het journaal, dit is een wereldprimeur!
Zal vast deel 1 achter de titel zetten, want dit wordt vervolgd. En nu ga ik me er niet meer druk over maken, anders moet Shaina (of de beveiliger i.o. aan het werk). Hyperdepiep!
Abonneren op:
Posts (Atom)