De ochtendspits in huis... Ik denk dat elke moeder het zeker kent. Als ik er tijd voor had zou ik zeker eens voor de aardigheid turven hoe vaak het woord, of liever de vraag "mam?" of "ma-ham!" hier 's ochtends klinkt. Ik heb mijn eigen routine gecreëerd, zodat ik al multitaskend het precies klaar speel om mezelf van mijn out-of-bed-look te ontdoen, te eten, medicijnen enz. enz. en drie kids gewassen, gestreken en gevoederd keurig op tijd op school af te zetten. Meestal vind ik bij terugkomst in huis dan ergens mijn in de steek gelaten en inmiddels erg koude kop koffie (ook dat is schijnbaar onderdeel van de ochtendroutine). Pas dan is er écht even de rust voor mezelf en een kop koffie!
Vanochtend werd mijn routine verstoord door een poot van Shaina. Hoe makkelijk is het dan om dat te negeren en snel-snel-snel door te gaan? Even lag die verleiding op de loer, maar inmiddels weet ik als geen ander dat ze me niet voor niets waarschuwt. Bovendien is het niet Shaina die aandacht eist; mijn eigen lijf heeft aandacht en glucose of insuline nodig en Shai is daarvan de boodschapper ("don't shoot de messenger"). En een hypo komt nooit gelegen! Ik was zeker niet verbaasd dat miijn metertje een 4.5 aangaf. Een twintig minuten daarvoor was het nog een keurige 6. In mijn ritme had ik al gegeten, maar dan nu toch even een extra handeling toevoegen in die vaste routine. Wat snelle koolhydraten en een extra boterhammetje, pomp voor een half uurtje uit en we gaan weer door. Alles wel in een ander tempo en nog een controle check voor ik de deur uit ga. Die controle check had ik voor mezelf nodig, want na een minuut of tien nam Shaina al weer meer afstand en zocht haar eigen plekje op. Een teken dat mijn lijf zich hersteld. Niet verbaasd dat mijn metertje een 5.9 aangaf. De rest van de ochtend tot nu toe verloopt goed, met een lekkere kop hete koffie en een bloedsuiker die netjes tussen de 5 en de 7 bleef!
vrijdag 27 april 2012
woensdag 25 april 2012
Weer twee mooie belevenissen
Gisteren een erg bijzondere dag. Shaina komt binnenkort in de Vriendin en natuurlijk moeten daar foto's bij. Gisterochtend kwam de fotograaf. Het leek hier binnen wel een complete fotostudio! Shaina vond het allemaal wel erg vreemd, maar bijzonder was de flexibiliteit van haar. De eerste fotoreeks ging super; Shaina poseerde keurig op de grote witte achter- en ondergrond. Haar mooie zwarte vacht maakte het wel wat moeilijk om alles duidelijk in beeld te brengen, maar de professionele fotograaf stelde de lichtsterkte wat bij en waar ik zelf een mooie zwarte vlek op een foto zou krijgen, lukte het hem om prachtige duidelijke foto's van onze dame te maken! Een beetje jaloers werd ik wel op de prachtige portretfoto's. ik heb me maar getroost met het idee dat ik bij mijn amateurfoto's niet elke keer de kamer hoefde om te bouwen tot studio ;)
Niet alleen Shaina vond die commotie op een dinsdagochtend bijzonder,( ik ook. Ik was stiekem al lang blij dat ik zelf niet vóór de camera moest gaan staan) ik vond het ook wel bijzonder om de woonkamer in een fotostudio te zien veranderen en...... dat mijn meisje alles zo soepel over zich heen liet komen. Tot op een gegeven moment ze er genoeg van leek te krijgen, ze bleef niet meer zitten en liet als een ware diva van de "set" weg. Ze reageerde niet op mijn aanwijzingen/commando's....dat was vreemd. En eigenlijk ook weer niet. Op het moment dat Shaina opstond schoot er al door me heen: "volgens mij moet ik nu prikken." Dat bleek maar al te waar. Shaina drentelde op me af en tikte me tegen mijn hand aan. Een overduidelijk signaal dat ik moet meten. Mijn metertje gaf een 9.6 aan, dat in combinatie met een alarm betekend gewoonweg dat ik aan het stijgen ben. Wat een superhondje is het toch! Mijn commando's en aanwijzingen negeren omdat ze weet dat haar taak belangrijker is dan de piepjes en flitsen waar je baasje graag wil dat je middenin blijft zitten! Iets wat ze dus eerst keurig deed, tot mijn bloedsuiker voor haar te afwijkend was om daar niets mee te doen. Shai maakte me weer eens duidelijk dat ze er altijd voor me is, ook al ben ik in zo'n situatie niet helemaal gericht op haar! Achteraf besef ik ook dat ik door de situatie waarschijnlijk haar eerste subtiele alarmen heb gemist omdat ik haar in een situatie heb gezet waarin ik verwachtte dat ze enkel de commando's opvolgde. Zo leer ik ook elke keer nog weer wat bij. Het echte teamwerk moet van twee kanten komen! Shaina's eerste alarmen zijn heel subtiel, als normaal gesproken dat bij mij niet duidelijk in beeld komt, alarmeert ze me fysiek. Meestal is dat een poot op mijn been of een tikje tegen mijn hand met haar neus.
Al met al was het een hele leuke en vooral voor mij leerzame ochtend. De fotograaf was erg professioneel en mede daardoor werden de foto's in een ontspannen sfeer gemaakt. Ik ben erg benieuwd naar de foto's. Ik moet dat ongeduld nog een week of drie zien te overleven. Ondertussen heb ik de live-versie om van te genieten (en dat is toch net ff heel wat fijner!).
Twee weken terug was Shaina jarig. Vooral de kids vonden dat wel een heel belangrijke dag. Er werd zowaar een feestschema opgesteld voor die dag en er werden wilde plannen gemaakt voor kadootjes voor Shaina. Mijn dochter had de dag ervoor in de kring op school verteld dat Shaina de volgende dag jarig was en dat het een groot feest zou worden. Natuurlijk vertelde ze trots dat Shaina een heel bijzondere hulphond is. Juf vond het zo leuk dat ze vroeg of ze morgen wat meer wilde vertellen over Shaina's taak. Dat wilde ze wel en helemaal leuk was het als Shaina er ook bij zou zijn. Nadat Shaina de volgende ochtend vrolijk toe was gezongen en haar eerste kadootje te pakken had, mocht ze mee naar school. De kinderen van groep 3 vonden het geweldig; een jarige hond in de klas. Mijn dochter vertelde over Shaina (ze helpt mamma, door Shaina heeft ze geen hypo's meer en zijn we allemaal heel blij) en af en toe vulde ik haar aan (zeg maar de technische uitleg op groep 3 niveau). Ondertussen wandelde Shaina door de klas. Een hele leuke ervaring voor ons allemaal. Mijn dochter glom van trots; haar kanjer en knuffel was haar heldin van de dag!
Dit zijn ook weer momenten die voor mij duidelijk maken dat de kinderen buiten een bijzonder vriendinnetje Shai ook heel dankbaar zijn voor de leefbaardere situatie thuis. Want door Shaina heeft de diabetes van mama veel minder impact op hun dagelijkse belevenissen......
Niet alleen Shaina vond die commotie op een dinsdagochtend bijzonder,( ik ook. Ik was stiekem al lang blij dat ik zelf niet vóór de camera moest gaan staan) ik vond het ook wel bijzonder om de woonkamer in een fotostudio te zien veranderen en...... dat mijn meisje alles zo soepel over zich heen liet komen. Tot op een gegeven moment ze er genoeg van leek te krijgen, ze bleef niet meer zitten en liet als een ware diva van de "set" weg. Ze reageerde niet op mijn aanwijzingen/commando's....dat was vreemd. En eigenlijk ook weer niet. Op het moment dat Shaina opstond schoot er al door me heen: "volgens mij moet ik nu prikken." Dat bleek maar al te waar. Shaina drentelde op me af en tikte me tegen mijn hand aan. Een overduidelijk signaal dat ik moet meten. Mijn metertje gaf een 9.6 aan, dat in combinatie met een alarm betekend gewoonweg dat ik aan het stijgen ben. Wat een superhondje is het toch! Mijn commando's en aanwijzingen negeren omdat ze weet dat haar taak belangrijker is dan de piepjes en flitsen waar je baasje graag wil dat je middenin blijft zitten! Iets wat ze dus eerst keurig deed, tot mijn bloedsuiker voor haar te afwijkend was om daar niets mee te doen. Shai maakte me weer eens duidelijk dat ze er altijd voor me is, ook al ben ik in zo'n situatie niet helemaal gericht op haar! Achteraf besef ik ook dat ik door de situatie waarschijnlijk haar eerste subtiele alarmen heb gemist omdat ik haar in een situatie heb gezet waarin ik verwachtte dat ze enkel de commando's opvolgde. Zo leer ik ook elke keer nog weer wat bij. Het echte teamwerk moet van twee kanten komen! Shaina's eerste alarmen zijn heel subtiel, als normaal gesproken dat bij mij niet duidelijk in beeld komt, alarmeert ze me fysiek. Meestal is dat een poot op mijn been of een tikje tegen mijn hand met haar neus.
Al met al was het een hele leuke en vooral voor mij leerzame ochtend. De fotograaf was erg professioneel en mede daardoor werden de foto's in een ontspannen sfeer gemaakt. Ik ben erg benieuwd naar de foto's. Ik moet dat ongeduld nog een week of drie zien te overleven. Ondertussen heb ik de live-versie om van te genieten (en dat is toch net ff heel wat fijner!).
Twee weken terug was Shaina jarig. Vooral de kids vonden dat wel een heel belangrijke dag. Er werd zowaar een feestschema opgesteld voor die dag en er werden wilde plannen gemaakt voor kadootjes voor Shaina. Mijn dochter had de dag ervoor in de kring op school verteld dat Shaina de volgende dag jarig was en dat het een groot feest zou worden. Natuurlijk vertelde ze trots dat Shaina een heel bijzondere hulphond is. Juf vond het zo leuk dat ze vroeg of ze morgen wat meer wilde vertellen over Shaina's taak. Dat wilde ze wel en helemaal leuk was het als Shaina er ook bij zou zijn. Nadat Shaina de volgende ochtend vrolijk toe was gezongen en haar eerste kadootje te pakken had, mocht ze mee naar school. De kinderen van groep 3 vonden het geweldig; een jarige hond in de klas. Mijn dochter vertelde over Shaina (ze helpt mamma, door Shaina heeft ze geen hypo's meer en zijn we allemaal heel blij) en af en toe vulde ik haar aan (zeg maar de technische uitleg op groep 3 niveau). Ondertussen wandelde Shaina door de klas. Een hele leuke ervaring voor ons allemaal. Mijn dochter glom van trots; haar kanjer en knuffel was haar heldin van de dag!
Dit zijn ook weer momenten die voor mij duidelijk maken dat de kinderen buiten een bijzonder vriendinnetje Shai ook heel dankbaar zijn voor de leefbaardere situatie thuis. Want door Shaina heeft de diabetes van mama veel minder impact op hun dagelijkse belevenissen......
Abonneren op:
Posts (Atom)